سکوت

دوست ندارم شکوه کنم و اهل غر زدن نیستم .اما اینجا یک صفحه ای هست که هر وقت دلم گرفت میام و مینویسم پس لطفا شاید یک شکوه ای هست اما لحظه ای خواهد بود 

لطفا افرادی که این نوشته ها رو میخونند نگران و ناراحت نشوند چون باید امیدوار بود به اینده .......

شنیدم که میگویند سکوت قلب انسانی را بزرگ میکنه و افکار و احساسات را والا تر و کامل تر.... اما نمیدونم که چرا هرچه بییشتر سکوت میکنم احساس تنفر در من ناگزیر بیشتر و بیشتر میشه ذهنم در ارامش سکوت قرار نمیگیره بلکه مثل یک خط ممتد بعد از ایست قلبی میماند که هیچ ضربانی ندارد.

جمله ها و لغت ها را و حتی پاسخ سوال هارو و درد دول کردن را  در یک جمله بیان کردن..... اینکه مهم نیست....... 

خطی از حریق یادها...